อินเดียเป็นประเทศที่ความหรูหราและความยากจนสุดขั้วดำรงอยู่ร่วมกันอย่างประหลาด
ใจกลางของประเทศแห่งนี้ มีหมู่บ้านชื่อว่า “จาเรีย (Jharia)” ซึ่งผู้คนมากมายอาศัยอยู่บนชั้นถ่านหินใต้ดินที่ลุกไหม้มาอย่างต่อเนื่องยาวนานเกินหนึ่งศตวรรษ
แผ่นดินตรงนี้ควรจะกลายเป็น “พื้นที่รกร้างที่ไม่เหมาะแก่การอยู่อาศัย” ไปแล้ว แต่กลับมีผู้คนจำนวนมากที่ยังคงอยู่และพยายามเอาชีวิตรอดอยู่ที่นี่

รัฐบาลและบริษัทเหมืองแร่พยายามจะย้ายพวกเขาออกไป แต่ชาวบ้านส่วนใหญ่ปฏิเสธ
เพราะการอพยพหมายถึงการสูญเสียฐานชีวิต และการจากไปโดยปราศจากการคุ้มครองจากรัฐ ก็ไม่ต่างจากคำพิพากษาประหารชีวิต
ผู้คนที่นี่ต้องทนสูดก๊าซพิษทุกวัน ขุดหรือแม้กระทั่งขโมยถ่านหินเพื่อเลี้ยงชีพ
พวกเขาได้ถ่ายทอดทักษะการเอาตัวรอดจากรุ่นสู่รุ่น
พวกเขาคือผู้ที่ใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมแห่งความตายอย่างแท้จริง

พวกเขาทำลายธรรมชาติเพื่อความอยู่รอด
เรื่องนี้อาจดูโหดร้ายและน่าเศร้า แต่มันก็สะท้อนถึงพวกเราเช่นกัน
แม้ในระดับที่แตกต่าง แต่สุดท้ายพวกเราทุกคนต่างก็มีส่วนในการทำลายธรรมชาติเพื่อการดำรงชีวิต
ถ่านหินที่ลุกไหม้ ตะกร้าถ่านที่วางซ้อนกันเป็นภูเขา เด็ก ๆ และผู้ใหญ่ที่กำลังหายใจอย่างยากลำบาก
ภาพเหล่านี้คือภาพสะท้อนของโครงสร้างชีวิตที่เต็มไปด้วยความขัดแย้ง และความไม่ยุติธรรมของระบบทุนนิยม

ในผลงานชุดนี้ ข้าพเจ้าได้นำเทคนิคการถ่ายภาพเชิงพาณิชย์มาใช้
ด้วยการจัดแสงประดิษฐ์ และกระบวนการตกแต่งภาพแบบดิจิทัล ข้าพเจ้าพยายามนำเสนอความเป็นจริงที่รุนแรงและเสื่อมโทรม ให้กลายเป็นภาพที่เยือกเย็นและสวยงาม
ความห่างเหินทางสายตาที่เกิดขึ้น ไม่ได้เป็นเพียงแค่ระยะระหว่าง “ภาพ” กับ “ความเป็นจริง”
แต่มันยังสะท้อนถึงช่องว่างระหว่าง “พวกเขา” กับ “พวกเรา” ระหว่าง “โลโกส (เหตุผล)” กับ “พาทอส (อารมณ์)” ด้วยเช่นกัน

พวกเขาทำลายธรรมชาติเพื่อความอยู่รอด แล้วเราล่ะ?
ภาพถ่ายเหล่านี้ คือจุดเริ่มต้นของคำถามนั้น

ฤดูใบไม้ร่วง ปี 2014
ฮักบง กวัน