ในพื้นที่สูงของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
ยังคงมีกลุ่มชาติพันธุ์จำนวนมากที่ดำรงชีวิตตามรากเหง้าและวัฒนธรรมของตนเอง
บางกลุ่มอาศัยอยู่ในภูเขาเหล่านั้นมานานนับศตวรรษ
ขณะที่บางกลุ่มอพยพมาจากจีน พม่า ลาว เพื่อหนีสงครามและการปฏิวัติ
แม้พวกเขาจะถูกแบ่งแยกด้วยพรมแดนทางการเมือง และได้รับผลกระทบจากประวัติศาสตร์อันโหดร้าย
แต่พวกเขาก็ยังคงมีภาษา เสื้อผ้า วิถีเกษตร ความเชื่อ และชีวิตที่เป็นของตนเอง
บนเนินเขาที่ไม่มีชื่อ และที่ลาดชันบนภูเขาสูงพันเมตร

ข้าพเจ้าอยากบันทึกใบหน้าของพวกเขา
เพราะวัฒนธรรมดั้งเดิมไม่ได้หายไปในชั่วข้ามคืน
แต่มันค่อย ๆ สลายไปทีละเล็ก ทีละน้อย
ช้าจนเราแทบไม่รู้ตัว และเมื่อเราหันกลับมามองอีกที
สิ่งนั้นก็อาจไม่หลงเหลืออีกแล้ว
ข้าพเจ้าสัมผัสได้ถึงความสูญเสียนี้ในวัฒนธรรมของตัวเองเช่นกัน
ดังนั้น เมื่อข้าพเจ้าเผชิญหน้ากับประเพณีของพวกเขา ความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นจึงไม่ใช่ความแปลกตา
แต่เป็นความโศกเศร้า

ชีวิตบนภูเขานั้นเรียบง่าย ไม่สะดวกสบาย และบางครั้งก็เงียบงันจนเกินไป
แต่ในความเงียบนั้นมีเรื่องราวของชีวิตที่สืบทอดต่อกันมาหลายร้อยปี
มันไม่ใช่เพียง “ทิวทัศน์แปลกตา” สำหรับนักท่องเที่ยว
หากแต่คือวิธีที่ชุมชนหนึ่งเข้าใจและอดทนต่อโลกใบนี้
ข้าพเจ้าเข้าไปสู่ชีวิตประจำวันของพวกเขาอย่างระมัดระวัง
และพยายามรับรู้ในสิ่งที่พวกเขาเลือกที่จะแสดงให้เห็น
บ่อยครั้ง ภาพของช่วงเวลาธรรมดาในชีวิตประจำวัน
กลับพูดได้ลึกซึ้งกว่าการจัดฉากอย่างตั้งใจ

แม้ภาพถ่ายเหล่านี้จะอยู่ในรูปแบบสารคดี
แต่ข้าพเจ้าไม่ต้องการให้มันเป็นเพียงแค่การบันทึก
งานชุดนี้เป็นทั้งการไว้อาลัยต่อสิ่งที่กำลังเลือนหาย
และเป็นความพยายามที่จะฟื้นความรู้สึกบางอย่างภายในที่เราลืมไปแล้ว
ข้าพเจ้ายังไม่รู้ว่าเมื่อไรจะสามารถจบโปรเจกต์นี้ได้
แต่สิ่งที่แน่ใจคือ โปรเจกต์นี้ได้กลายเป็นเหตุผลที่ทำให้ข้าพเจ้ายังเดินทางต่อไป

ฤดูใบไม้ร่วง ปี 2016
ฮักบง กวัน