แด่ “ขบวนการอิสรภาพ: สายตาที่ซ้อนทับ” โดย ฮักบง กวัน

– ผู้ที่ลอยขึ้นมา, ผู้ที่ยังมาไม่ถึง –

ระหว่างฟ้ากับดิน หญิงผู้หนึ่งลอยขึ้น
เธอไม่บิน
เธอไม่ถึงฝั่ง
เธอเพียงแต่ลอยอยู่
ราวกับรอคอยอะไรบางอย่าง ราวกับเป็นพยานบางสิ่ง
บนแอสฟัลต์ในโซล พื้นทุ่งในชุงชอง บ้านที่สูญหาย
บนอนุสาวรีย์อันนิ่งเงียบ เธอยกกาย
การลอยนั้นไม่ใช่เพียงการแสดง
แต่เป็นคำถามที่โยนมายังเส้นแบ่งแห่งเวลาและอวกาศที่เราพำนักอยู่

ผลงานภาพถ่ายชุด ขบวนการอิสรภาพ: สายตาที่ซ้อนทับ
ใช้อุปกรณ์เรียบง่าย — สถานที่ทางประวัติศาสตร์ กับภาพลอยกลางอากาศ —
เพื่อซ้อนทับ “การมีอยู่กับเวลา” ความทรงจำกับจริยธรรม ร่างกายกับชาติไว้ในกรอบเดียว

สายตาของศิลปินมิได้ตั้งใจบันทึกอดีตเพียงอย่างเดียว
เขานำผู้ที่ไม่เคยกล่าวออกมา ผู้ที่ไม่เคยได้รับความทรงจำ
ให้ปรากฏขึ้นท่ามกลางภูมิทัศน์ของปัจจุบัน
แม้เธอสวมชุดอีฮวาจาก แต่เธอไม่ใช่ยู กวานซุน
เธอคือทุกคน และในเวลาเดียวกัน ไม่มีใคร
เธอคือชื่อที่หายไป เสียงที่ถูกฝัง และศีลธรรมที่หลับใหลอยู่ภายในเรา
การลอยของเธอไม่ใช่การกระโดดในโลกนิยาย
แต่คือสภาพของการเป็นส่วนหนึ่งที่ไม่อาจอยู่ในที่ใด
คือการกลับมาไม่สำเร็จ การดำรงอยู่ที่ไม่สมบูรณ์
และการเคลื่อนตัวของคำถามที่ตื่นจากช่องว่างแห่งประวัติศาสตร์

พื้นที่ในภาพคุ้นแต่ดูแปลก
สวนทับกอล (Tapgol Park), เรือนจำโซแดมุน, บ้านเกิดยู กวานซุน, ตลาดห้าโมงเมืองบย็องชอน
วัดกลางแห่งเชอนโดคโย, ที่ตั้งยูซิมดังคในบุกชน, ซอยหลังตลาด, มุมมืดในเมือง, ซอยเล็กใต้ป้ายนิ่ง
สถานที่เหล่านี้ — ถูกบรรจุภายใต้คำว่า “อดีต”
แต่แทรกซึมอยู่ในภูมิทัศน์ของวันนี้
สะสมชั้นเวลาเงียบ ๆ ไว้ภายใน
และเธอที่ลอยอยู่ท่ามกลางนั้นถามว่า
“ฉันอยู่ที่ใดมาก่อน?”
“ฉันมายืนแทนใคร ณ ที่แห่งนี้?”
“เรายังคงเป็นอิสรภาพอยู่หรือไม่?”
ภาพถ่ายไม่กล่าวอะไร
แต่ผู้ชมสัมผัสถึงคลื่นเสียงที่สั่นสะเทือนในความเงียบ
นี่คือบทต่อต้านทางปรัชญาที่วิจิตร —
ถึงวิธีที่การลืมถูกทำซ้ำ ความทรงจำถูกเมืองนโยบาย และโละออกจากบทบาทแห่งความคิด
และวิธีที่ภาพถ่ายเพียงใบเดียวท้าทายนั้น
เปิดพื้นที่แห่งการครุ่นคิดใหม่

ด้วยโทนภาพขาวดำ ฉากดูเหมือนเป็นบันทึก
แต่แท้จริงมันเล็งจุดจริยธรรมของเรา ณ ปัจจุบัน
แสงที่โปรยบนร่างเธอดูเหมือนออกมาจากภายใน
ร่างเธอเองเผยให้เห็นตัวตน
รอบกายเธอพร่าเลือนหรือมืดมัว เธอเท่านั้นชัดเจน
นี่ไม่ใช่การเน้นบทบาทผู้แสดงนำ
แต่คือเงียบสงบโดยปริยาย — ตอบสนองต่อโลกด้วยความไม่อาจหลีกหนี

ภาพเหล่านี้มิได้สรรเสริญความทรงจำของขบวนการอิสรภาพ
แต่กลับตั้งคำถามว่า
ความทรงจำยังมีชีวิตหรือไม่?
เราแบกจิตวิญญาณนั้นอยู่หรือไม่?
ประวัติศาสตร์ไม่ใช่เพียงอดีตที่ผ่านมาแล้ว
แต่คือ “ภารกิจของปัจจุบัน” ที่ยังดำเนินผ่านตัวเรา
ขบวนการอิสรภาพ: สายตาที่ซ้อนทับ ไม่ใช่นิทรรศการเชิดชู
แต่คือเสียงเรียกแห่งจริยธรรม และการตอบสนองของการดำรงอยู่
ร่างที่ลอยขึ้นนั้นเป็นพยานของยุคสมัย และเสียงสุดท้ายของผู้ที่หายไป

ในที่สุด เธอจะเหยียบน้ำ
แต่จะเหยียบลงที่ใด?
ยังไม่มีที่ลงที่ชัดเจน
อาจเป็นที่ที่เราจดจำ
เป็นรูปแบบที่เราใช้ดำรงชีวิต
เป็นสายตาที่เราเลือก
คำถามนั้นยังคงอยู่เบื้องล่างใต้ฝ่าเท้าของเราแต่ละคน

สายตาที่ซ้อนทับของฮักบง กวัน
ที่แหลมคมดุจขวดแก้วแตก
คือเหตุผลที่มันจึงทำให้เราบอบช้ำจนเห็นได้ชัด

— คิม ฮงฮี / ช่างภาพ