ในสังคมเกาหลีใต้ “มหาวิทยาลัย” เป็นมากกว่าสถาบันการศึกษา
หลังจากผ่านการแข่งขันสอบเข้าที่ไม่มีที่สิ้นสุด มันคือพื้นที่แรกที่นักเรียนเริ่มมี “ที่ทาง” ของตนเองในสังคม
ที่นั่นเคยเป็นสถานที่แห่งการพักผ่อน การค้นหาตัวตน และการใคร่ครวญชีวิต
เคยเป็นเวทีของเยาวชนในการลุกขึ้นต่อต้านความอยุติธรรม
ที่ที่แนวคิดและอุดมการณ์ถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นพลังแห่งการเปลี่ยนแปลง
ความเข้มข้นเช่นนั้นเคยเป็นพลังที่สร้างสมดุลให้กับทั้งสังคม

แต่ในปัจจุบัน มหาวิทยาลัยไม่ได้ทำหน้าที่เช่นนั้นอีกแล้ว
ทุนและผลประโยชน์ได้ครอบงำจิตวิญญาณของยุคสมัย เปลี่ยนโครงสร้างและคุณค่าของการศึกษา
นักศึกษาถูกผลักดันเข้าสู่การแข่งขันใหม่อีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่เพื่อการศึกษา แต่เพื่อการอยู่รอดในตลาดแรงงาน
ประสิทธิภาพและความคุ้มค่า กลายเป็นสิ่งสำคัญมากกว่าความรู้และความรอบรู้
ช่องว่างทางรายได้และชนชั้น ทำให้การแข่งขันนี้บิดเบี้ยวยิ่งขึ้น
นักศึกษาเกาหลีจำนวนมากจึงกลายเป็นคนที่โดดเดี่ยว เหนื่อยล้า และอาจเป็นกลุ่มที่เจ็บปวดที่สุดในสังคม

ในที่สุด มหาวิทยาลัยก็กลายเป็นพื้นที่ที่รวบรวมปัญหาทุกอย่างของสังคมไว้ราวกับห้างสรรพสินค้า
ข้าพเจ้าต้องการถ่ายทอดความเป็นจริงนี้ผ่านอารมณ์ขันที่ “จริงจังอย่างเกินขนาด”
แทนที่จะบันทึกตามความเป็นจริง ข้าพเจ้าเลือกใช้เทคนิคของภาพถ่ายเชิงพาณิชย์ การจัดแสงประดิษฐ์ และการตกแต่งภาพแบบสุดโต่ง
เพื่อสร้างโลกภาพที่ดูคุ้นเคยแต่แปลกแยกในเวลาเดียวกัน
นี่ไม่ใช่แค่การเสียดสี หากแต่เป็นความพยายามในการเปิดเผยความขัดแย้งเชิงโครงสร้าง และรอยแยกทางอารมณ์ที่เรามองข้ามไป

ชีวิตของนักศึกษาในมหาวิทยาลัย คือกระจกที่สะท้อนว่าขณะนี้สังคมของเรากำลังเอนเอียงไปในทิศทางใด
โปรเจกต์นี้คือหน้าต่างบานหนึ่ง ที่เราจะได้มองย้อนกลับมาหาตัวเองในความไม่สมดุลของโลกใบนี้

ฤดูใบไม้ผลิ ปี 2015
ฮักบง กวัน